Feliz Navidad, Amazonas og Buenos Aires!!

Det nærmar seg jul, men me er ikkje heilt inni julemodus. Iallefall ikkje endå. Me stiller oss litt ambivalente til jula. Det er kjekt med julestemning og alt som høyre med, men me er jo ikkje heime i Noreg, og me er ikkje klare for å sakne Noreg endå. Uansett kjem me her i Sør- Amerika ikkje unna glitter og stas no som det nærmar seg jul. 

Då me budde i Nicaragua følte me at kvar gong me var innom la union , vårt lokale supermarkado (det største i Leon) hadde dei utvida med ny julepynt. Dei hadde eit overpynta juletre, dei hadde Jesus i krybba pakka, og heile Jesusgjengen var der utført i porselen på storleik med mennesker. På supermarkedet var det og sjølvsagt ballongar i dei tradisjonelle julefargane, masse ballongar, for mange ballongar! For å ikkje gløyme dei store julekulene og dei ulike julefigurane i papp og plast. Trur at det på eit tidspunkt var meir julepyntting enn det var varer i butikken.

Etter å ha vore i Peru ser me høve for å generalisere denne overpynta julagreia. Me trur at heile Sør Amerika er overpynta med glorete, jallapynt, så å unngå jula blir vanskeleg...

Så, det var ein juledigresjon. Dagens bloggtema er amazonasjungelen. Vi har vore der! Kult! Ramma for turen var: Me skulle reise til Amazonas, og der skulle me bu i ein såkalla Amazon Refugee logde i to netter (turen var ei forlenging av Machu Picchu-trailen). Ein logde eller naturpark der alt var laga i harmoni med naturen. Guiden sa så! Me hadde ikkje straum på rommet og me måtte bruke stearinlys. Rommet var opent, dvs det hadde ikkje vindauge og heller ingen vegg ut mot skogen. Me skulle få ei oppleving av å sove ute midt i Amazonas, og det følte me verkjeleg. Me sovna til rare amazonaslydar, og vakna opp til rare amazonaslydar. Fantastisk!

Amazonasutflukta starta med fly frå Cuzco, Peru, deretter 45 min i buss, så 2 timar med båt. Me kom fram til logden på kvelden. Etter ein god middag bar det ut i båt for å finne kaymaner som er ein krokedillesort, mindre enn sterotype krodillen. Me såg fire. Fascinerande!

Etter denne krokodilleoppturen, gjekk det nedover. Midt utpå amazonaselva, klokka 10 om kvelden i bekmørket stoppa båten vår. Båten resignerte, og me sat der skrekkslegne. Guiden vår byrja å ro, og me viste ikkje om me skulle byrje og le eller grine. Det heile var litt surrealistisk.

Etter ei stund byrja guiden vår å lage nødsignal med lommelykta si. Heldigvis var det ein båt eit stykke vekke, men båten sin eigar, sikkert ein lokal fiskar, skjøna absolutt ikkje kva som skjedde. Han tenkte vel at dette var ein vanleg og highfashion guiderutine - all den blinkinga med lommelukta. Guiden vår byrja å rope: Corrè! Corrè! (Hjelp! Hjelp!)

Etter ein halvtime padling, og eit par rop og heftige lommelyktsignal seinare fekk me kontakt med denne lokale fiskaren. Han hjalp oss tilbake til kaia og utgangspunktet, og me kom oss trygt tilbake til logden. Me kunne pusta letta ut!

Neste dag var full av aktivitetar (det kan høyrast ut som me har vorte bortvist på summercamp, men det hadde me ikkje!). Me starta med ein tur til ein lokal farm. På farmen dyrka dei ulike sortar frukt, banan, appelsin, mandarin, mango osv. Me fekk sjå kaffiplantar, sjokoladeplantar, og kakaoplantar. Guiden hadde peiling, og fekk fram korleis folk i Sør – Amerika har planter eller frukter som kan kurere det meste, alt frå å styrkje og gjere tennene kvitare til å forbetre sex-livet. Dei hadde noko for alt på denne farmen!

Etter dette vellykka farmbesøket bar det ut på gåtur i bushen. Gåturen leia oss til eit stort tårn der me fekk god utsikt over landskapet- fantastisk!! Etter tårnturen bar det vidare til ein liten innsjø med nydeleg, stille vatn- vilt og grønt. Me blei plassert i ein liten ustabil trebåt der sjansen for kvelving var 70% (men me kvelva ikkje!!! - Så no har me overlevd både Machu Picchuu og ein ustabil trebåt!). På denne ustabile båtturen såg me nokre fantastiske fuglar og ein heil haug med flaggermus Kult. Rått.

Amazonas er flott folkens! Terningkast 5 på ein skala frå 1 – 6. Reis dit! Me hadde håpa på å sjå meir dyr, ville dyr! Me ville vel eigentleg berre ha det villare og råare!!Verkeleg føle oss som i eit med naturen, som urfolk! Me såg for oss å springe halvnakne gjennom skogen, jakte på dyr, lage ugbug – lydar osv, men det blir litt vanskeleg når ein må følgje eit gruppeopplegg med omsyn til resten! Me får ta det att neste gong! Avslutningsvis, alt i alt var dette opplegget ei super ramme for ein tur til amazonas. Anbefalast på det sterkaste!

To be continued: Meir om Buenos Aires, Argentina og førjulstid på reisefot kjem i neste nr. av Hanna og Susanne sin blogg:)

Formiddagsmat rett frå bananbladet  

Solnedgang over Amazonaselva

Rommet vårt med utskt rett ut i regnskogen. Ingen vegg, ingen glas, ingen gitter- berre rå natur! Slik me likar det

Hanna glir i ett med naturen som ein kamelon

Baren på lodgen

Tur på innsjøen i ein båt som hadde 2,5cm ripe over vatnet

Den laaaaange vegen til Machu Picchu



Den 30 november landa me i eit kaldt land langt, langt vekke, og kalla Peru. Sjølv om det var rundt 17 grader då me kom ut av flyet i Lima, byrja me allereie å få gåsehud. Dette var definitivt ikkje 35 grader og Nicaragua. I og med at me landa ganske seint, var det einaste me fekk sjå av Lima eit supermarked rundt hjørnet for hotellet vårt. For nokre kan det kanskje høyres keisamt ut å tilbringe ein kveld på eit supermarked, men tru oss, dette var ikkje berre eit vanleg supermarked, det var det beste supermarkedet ein kan tenkja seg!!! Det hadde alt, ALT! Det syns vertfall me som har vore vande med å velgje mellom 3 typar brød eller 4 typar sjokolade i Leon. Heile sulamitten enda i ein heidundrande tapas-buffet på nattordet på hotellrommet klokka 11 om kvelden. Me kosa oss!

Dagen etter reiste me til Cusco, som er ein fantastisk fin by i Peru! Her såg me oss litt rundt, og fekk me sjå levande froskar, daude froskar, 7 eselmular på eit fat, masse blomar, peruanske damer med lange fletter, hatt og fargerike sjal, inkabygningar som hadde fått namnet "Sexy woman", og litt til.

Cusco.



Ei kvinne og eit barn me fekk love å ta bilete av. Det var stas for begge partar!





Fin utsikt.


Den 3 desember byrja me InkaTrail. For dei som ikkje veit kva det er, så er det ein 45 km lang veg/sti i Andesfjella som byrjar i Ollytambabo (huskar ikkje heilt namnet, men trur det er sånn ca rett) og endar på Machu Picchu.



Det kan sjå ut som om det er eit bilete frå første skuledag, men nei, det er gruppa vår ved starten av InkaTrail.


Me byrja å gå tidleg om morgonen, og såg lyst på livet. Dette kjem til å gå som smurt tenkte me, og traska i veg med i det eine paret med skor me hadde med oss. Og det gjekk som smurt og! Den første dagen. Den andre dagen var det verre med. Då skulle me gå i trapper 5 timar rett opp fjellet Warmiwanusca, frå 3000moh og til 4200moh. Dette var ingen kjære mor. I det heile! For å verkjeleg skjøne korleis det var, kan me gje eit lite utdrag av tankane som flaug gjennom hovuda våre medan me kjempa oss fram, meter for meter:
- Viss me latar som me besvimar av høgdesjuka nå, då får me sikkert lov å snu å gå ned att.
-Etter denne turen skal me aldri gå ein meter!
- Kvifor i all verden meldte me oss på denne turen når me kunne tatt toget i to timar i staden?
- Om me går eit steg meir nå, då døyr me!

Etter å ha gått i omlag 5 timar, kom me mot alle odds til toppen av fjellet! Det var ei fantastisk kjensle. Utsikten var nydeleg, og me visste at om klarde dette, då kunne me klare ALT, nesten vertfall. Alt strevet for å komme opp vart fort gløymd, og me byrja på den etterlengta nedturen.

To stolte høner 4200moh.

Den tredje dagen gjekk fint, trass i våte skor og støle leggar. Me fekk sjå fleire inka ruinar langs vegen, og utsikten var utruleg.




   

Den fjerde og siste dagen, altså i går, byrja for vår del allereie klokka halv 4 om natta. For å rekke å sjå Machu Picchu i soloppgongen måtte me byrje tidleg, og gå to timar til «The sun gate». Halv 6 var me framme, trøytte og slitne, men me hadde nådd målet vårt etter 4 dagar, og me var meir enn godt nøgde og stolte! Machu Picchu var absolutt verdt å få med seg, og sannsynlegvis noko me kjem til å hotte for alltid. Abefalast! Seksar på terningen. Tommel opp!
  


MACHU PICCHU



Utsikten frå teltopninga vår den andre natta.



To kule jenter ved ein av inkalandsbyane langs vegen











 



Baseball og boksekamp på ein og same dag

På laurdag var Susanne og 5 andre på baseballkamp borti høgget her. Det var stas! I Nicaragua er baseball nasjonalsporten, så det er alltid stor oppslutning og ståhei når det er kampar. Denne dagen spela Leon mot Managua, og kampen vart filma og sendt på tv. Difor var det ekstra kjekt når mannen filma oss chelas i pausen og me vinka for harde livet. Me likar å tru at dette var våre fifteen minutes of fame i Nicaragua! Me måtte sjølvsagt òg kjøpe hotdog og øl slik at me verkjeleg kunne leve oss inn i miljøet på tribunen.


Hotdog er nødvendig på einkvar baseballkamp!





Stor tribune+masse folk




Leon i kvite draktar og Managua i grå. Me tykte Leon var best. Ingen protest, osv.

 Ellers var me òg på boksekamp same dagen, og dette var om mogleg enda meir spanande enn baseball! I og med at boksing ikkje er favoritt sporten, var det likevel kjekt å få med seg når ein først har høve. Heile seansen bestod av 12 kampar med 4-6 rundar kvar gong, og om sant skal seiast må me innrømme at me sat og vrei oss i smerte på bokserane sine vegner under dei første kampane, men dette gjekk snart over (veit ikkje om det er ein bra ting eller ikkje?!). Så etter nokre rundar var me bitt av basillen og heia saman med dei andre lokale tilskodarane. Rop som "vamose Juan", "eso,eso Black machine (ja, den eine deltakaren kalla seg det)", eller "vale,vale,vale Carlos" hagla over ringen. Det mest dramatiske under den 3 timar lange kampen var nok då Susanne fekk seg ein dusj av svette etter ein velretta venstrehook frå Rudi "El Rey" Garcia. Dette takla ho ved å tørke det fint av med ein kvit serviett.     

Elisabeth, "Black Machine", Susanne og Marre

Regn i Nicaragua

Når det først regnar i Nicaragua så regnar det mykje! Heldigvis er det sumar nå ,og me har blitt lova at det ikkje skal kome meir regn på 3 månadar. Dette likar me:)

Jaggu sa me smør..

I Nicagaragua er det ein del skikkar og vanar som for oss nordmenn framstår som litt rare og svært annerledes. I starten heva me augnebryna når me såg desse, men etterkvart har me vorte vande med dei. Likevel har me prøvd å samle eit par av dei slik at dykk heime kan få litt underhaldande lesestoff: 

-Plastikkposar. Av ein eller anna grunn drikk dei lokale alt av veske, anten det er vatn, jus eller brus av- hold dykk fast: plastikkposar!!! På rarhetsskalaen ligger denne skikken ganske høgt! Kjøper ein take-away mat på restaurant får ein og alltid med diverse krydder i, ja, små plastikkposar. Me har til og med opplevd at kelneren har tømt colaen vår frå boksen og i ein pose før me får den med oss heim.

- Når me leverar kleda våre til vask på det fransk/spanske vaskeriet på hjørnet er det alltid billigare om me leverar dei til dama som jobbar der, enn om me gjer dei til mannen. Ikkje berre rart, men og til tider dyrt!

-Når ein tek taxi prøver alltid sjåføren å fylle opp bilen med andre passasjerar, og slepp deretter av den som bur nermast der den skal. Det kostar likvel berre 15cordobas per stykk, noko som tilsvarar 5 norske kroner.

- Om du er så uheldig at du må til legen kan du alltid rekne med å komme ut derfra med ein respet på 6 ulike medisinar. Har du vondt i halsen får du ofte medisin mot magen, hovudet og nakken i tillegg!

-  Klesmoten! Om det er nokon som fremdeles likar moten for 10 år sidan med korte toppar, slengbukser og store belter over magen er det berre å sende ned ei handleliste så skal me forsyne dykk med alt dykk treng!

- Gyngestolar! Kva er det med gyngestolar i latin-Amerika? Ikkje det at me ikkje likar dei, elskar dei, men me kan garantert telje på ei hand alle stolane me har sett som ikkje gyngar!

- Steik ost! Naaaaaaam!!! Kvifor har me ikkje dette i Norge?

- Laaaaange sandstrender utan solhungrige turistar! Bra for oss, men synd for alle som går glipp av strandparadiset i Nicaragua.

Corinto

I dag har ein del av elevane vore på tur til ein hamneby som heiter Corinto med kreftsjuke born og foreldra deira. Det var ei oppleving! Turen var i regi av Joakim som samla inn pengar, leigde buss og ordna med mat og underhaldning på stranda. Dagen gjekk for det meste i bading eller leiking i vasskanten, og det var stor stas for alle. Mange av borna hadde aldri sett havet før, og alle var kjempe begeistra. Dei var heller ikkje så vande med lyse jenter (og eit par gutar) som hadde lyst å klemme på dei søte små heile tida, men dette såg ikkje ut til å plage dei i det heile! Allerede på bussen ned til Corinto fekk Susanne seg ein god venn som var utruleg facinert av håret hennar som han meina likna på gull! Han leika med det og lukta på det, og då me skulle av bussen fekk ho eit stort, vått kyss planta  midt på truten og eit "te amo" før han sprang avgårde for å symje. Det varma eit norsk hjarta:)
Mange av familiane var fattige og hadde ikkje nok pengar til behandling for borna sine. Overskuddet av det me samla inn i dag går til kreftbehandling for born, men det er trist å tenkje på at det er langt fra nok!!

                                        

                                            

Nokre bilder for dei som lurar på korleis det ser ut her nede

Sidan sist..

Ja nå er det ei stund sidan sist (igjen) og det siste nye er at Hanna har fått sin kjære Erlend på besøk, hurra :D Han kom på fredag og skal være i Leon i tre veker! Dette var nok kanskje den største bursdagsgaven Hanna kunne fått, i og med at ho vart heile 24 år på laurdag. Dette vart feira tre dagar til endes med storslått jebuskalas på Santiago (hostellet vårt) på kvelden. Der vart det servert nicaraguansk is, som forøvrig smaka mistenkjeleg likt norsk is, og nonstop som Erlend hadde frakta med seg heile den lange vegen over Atlanterhavet! Det var fantastisk godt. Erlend er ein snill gut! I og med at kjærasteparet ville ha litt kvalitetstid saman bur dei nå på hostell. Sidan eg, Susanne, til tider synes det er ugreit å sove åleine har eg klart å overtale Elisabeth og Ida til å dele på å sove i Hanna si seng. Dette er kjekt og me har pysjamsparty kvar kveld!

Ellers har me gløymd å fortelle om jungeltelegrafen her i Nicaragua som er eit fenom noko heilt utanom det vanlege! Aldri har me opplevd så mykje sladder i heile våre liv, og det skal seiast at me (nå skal nå ikkje eg snakke for Hanna, men eg tenkjer det gjeld henne og) har opplevd mykje! Ryktene i denne byen går raskare enn ild i kjempe tørt gras, og ofte blir ei fjær til hundretusen høner. Me har prøvd å analysere kvifor det verserar så mykje rykter i Leon, og etter mykje feltarbeid har me funne ut at det botnar i nicakulturen. I Nicaragua er det nemleg ikkje berre kvinner som sladrar, mennene er faktisk verre! Om me då plussar på 67 norske elevar der 59 er jenter og som alle lever i ei lita boble, vert det fort mykje snakk. Eg skal ikkje sei at eg ikkje likar det, men det er forunderleg! Eit døme er ein historie me vart fortald for eit par veker sidan der ein norsk elev vart rana i Managua medan han var på dagstur der. Dei som fortalde det sa at ranaren til og med tok skoa hans! Oi, sa me, og vart kjempe overraska! Samme dag spurte me den uheldige eleven om han hadde fått kjøpt seg nye skor etter den fatale Manugaturen, og til dette svarte han at han ikkje var blitt rana og at han aldri hadde vore i Managua! Hoho. Snakka oss om!

Sist veke var eg på kino i dette landet for første gong. Det var svært kjekt, men svært kaldt! Enten er det ingen aircondition eller så er det full guff og 15grader. Neste gong skal eg ta på meg bukse og sjal, noko mine kinodates hadde gjort pga tidlegare erfaringar. Det som er litt rart med kinoen her, er at dei alltid visar ein ny film og to gamle. Menmen, me skal ikkje klaga! Salen var dessuten veldig fin, og kunne glatt målt seg meg Magnus Barfot i Bergen.

Nå skal eg jobbe med spansk innlevering som har frist på fredag, og etter det skal eg belønne meg sjølv med ei god natts søvn!
Hasta luego!
Susanne.

Hola! Cómo estás?

Fasit: Hei! Korleis går det?

Jo, takk (gracias!) her går det berre bra! Me har det framleis bra her i Leon. Sola skinner, det pøser ned med regn, mykje regn og innimellom tordnar det! Men me har blitt vant til det; varmen, svetteflekkene, sanden i trusa (og rumpa), gekkoane på veggen, myggen/ene på leggen osv. Me kan konkludere med at dette går fint an å leve med! Dette er levbart om du vil!

No er me inni sjette veka, og me drar enda ein konklusjon; Tida forsvinn SÅNN (se for deg at eg knipsar med høyre hand,( venstre for dei venstrehendte))!! Og me har ikkje så altfor god tid til å lære spansk, og i tillegg danse salsa to gongar i veka (me har jo lovt Norge å få spretten bakende), delta på kulturell aften kvar tysdag, sette oss inni Latin Amerikansk historie og kultur, jobbe som frivillig ein gong i veka! Dette er ikkje ein klageblogg, så det me driv med no er meir ein bevisstgjering/refleksjon rundt tidsomgrepet, og at me har mykje å gjere! Men det er jo gøy! Å vere aktiv (og sånn)!

Så korleis går det med spansken tru? Jau, me har lært oss nokre viktige fraser, me kan telje til 100…Me klør oss i hovudet når me skal prøve å bøye verb på spansk! Og ser stort sett ut som to spørsmålsteikn når nicagaruanarar får det for seg at me kan spansk! Og det er jo ikkje rart dei får forventningar når me går sterkt ut å innleier ein samtale. Men problemet byr seg fort når vi har fått sagt våre fem faste (banale) fraser…

Så slik er ståa, men berre vent, snart, snart! BANG, BANG – (sjå for dykk fyrverkeri og ein røykmaskin) så kan vi spansk!!!! Nedanfor ser de ein oversikt over dei orda, eller frasene me bruker mest her i Leon! Lær dei, og de er safe - safere!

Hanna og Susanne sine 8 på topp (Me har ikkje 10, så me gjev dykk 8!)

1. Det ruler - marcha
2. Har du cash? - Tienes pelas?
3. Bullshit - chorrada
4. Slutt å bøll! - Para ya!
5. Vil du Joine? - sumarse
6. Pælme – tirar
7. Lissom – anda ya
8. Seriøst?! – en serio


Til slutt tar vi med eit velbrukt, klassiske om du vil, ordtak:

En fugl i handa er betre enn ti på taket - Mas vale pajaro en mano que ciento volando

Dette passar å putte inni dei fleste normale samtaler! Men for dei som liker det unormale (og det er jo nokon av dei), her er nokre mindre vanlege fraser:

Me llamo Per Roar - Eg heiter Per Roar!
Soy de Bergen - Eg kjem frå Bergen
Que pasa?- Kva skjer?
Como estas?- Korleis går det?
Muy bien, gracias - Eg har det bra, takk!
Quiero una cerveza- Eg ønsker å kjøpe ei øl
Una brownie y una cola light por favor- Ein brownie og ein cola light takk


No i helga var me på utflukt til Maltagalpa! Den fjerde største byen i Leon. Det vil seie me var ikkje i byen, men heller på ein avsidsliggande gard eller kaffiplantasje slasj hostel! Det var spennande å sjå ein anna sida av Nicaragua! Dette var noko heilt anna enn San Juan del Sur. Både naturen, og landsbygda rundt plantasjegarden var ein nye oppleving for oss. Naturen var prega av grønne fruktbare fjell og ås – landskap. Me bada i ein foss der det berre var om lag 23 grader, stor forandring for oss som vanlegvis badar i det 29 grader varme stillehavet, og me gjekk turar rundt på plantasjen. På turane fekk me sjå høner, hundar og grisar, men og meir spanande dyr som dovendyr og apekattar. Om kveldane vart me underhaldt av skrikande jenter (og gutar mistenkjer me) som fekk gresshopper eller biller på størrelse med kampesteinar enten i maten eller i håret. Dette var kjekt!

Elles viste kaffigården seg å vere ein stor ressurs for dei som budde rundt den. Dette var heilt klart ein fattigare del av Nica enn det vi hadde sett tidlegare. Kaffigården hadde som formål å hjelpe dei fattige i nærområdet både gjennom å tilby arbeidsplass og råd om korleis dei best kunne drive gården sin.

Hola:)

Nå byrjar det å verte ei stund sidan sist, difor skal me prøve å oppsummere kva me har gjort i dette fantastiske landet den siste tida. Ikkje sist helg, men helga før der reiste dei fleste elevane ned til ein surfeby som heiter San Juan del Sur, og som ligg på grensa til Costa Rica. Der tok me inn på eit relativt shabby men kjekt hostel som hadde bar på taket med flott utsikt over stranda. Planen var at me alle skulle lære oss å surfe, men då laurdagen kom og alle var slitne etter kvelden før, valgte me å utsette det til neste dag og heller slappe av på stranda. Det var ikkje så lurt, for då søndagen kom var me fremdeles slitne, og bestemte oss for å heller reise tilbake ei anna helg og lære oss å surfe! I stedet fant me oss eit fint hotell oppe i åsen der me slappa av i bassenget med utsikt over byen. Herligt! 

Ellers har me vore på båttur i mangroveskogen, og såg masse fine dyr. Alle fekk halde ein iguan som guiden vår fanga, og han fekk namnet Bueno, som tyder fin! Fordi han var fin. Men mest grønn. Det var mange ulovlege fiskegarn i elva, så guiden vår nytta anledninga til å renske nokre av garna for fisk slik at han sikra seg middag og kvelds. Ikkje dumt! Me tok ein lokalbuss heim frå turen, så nå kan me seie at me har opplevd det verkjelege Nicaragua. Nesten vertfall.

På fredag vart Susanne frastjåle veska si på ein restaurant av ein politimann. Det var heilt udramatisk, og politimannen har nok berre lurt den forsiktig med seg. Ikkje greit! Susanne såg han att i går og gav han eit par stygge blikk, men turde ikkje å dra fram peikefingen for å kjefte på han. Uansett, lenge leve reiseforsikring!

Forutan skule har me funne kvar vårt frivillge arbeid som me engasjerar oss i. Hanna lærer ungdommar og vaksne engelsk på ein skule i nærleiken, medan Susanne hjelper til på eit dagsenter for born som ikkje går på skule i den fattige delen av byen. Me tykkjer det kjempe kjekt begge to, og ikkje minst interesant å få eit djupare innblikk i korleis barn og ungdommar har det i dette landet.

Lærarane våre har oppfordra oss til å finne spansktalande personar som me kan prate med, og som me kan lære engelsk mot at dei lærer oss spansk. Dette er tydeligvis svært vanleg, då det "beste" sjekketrikset på byen er: We can meet at my place tomorrow and I can learn you spanish, ok?
Likevel har me fått oss kvar vår spanske "venn", men møtene føregår berre ute på cafe og i organiserte formar:D

Utsikten frå skulebenken. Det vert ikkje det same å komme tilbake til skulelivet i Bergen etter dette!

Spansktimane vår føregår blant anna i huset oppe til høgre. Det ligg fleire hus bak som me og nyttar. 

Downtown Leon

<><><> 

<>

<><><>><>

Barske jenter i Amsterdam

Livet i Nicaragua

Etter to heile veke pluss nokre dagar her nede i Nicaragua er det nå på tide å ta det første steget ut i bloggverda. I og med at ingen av oss har skrive eller lest særleg mange bloggar før, bed me dykk om å være tålmodige med oss! Uansett tenkjer me at dette skal gå fint:)

Den store amerikareisa vår starta ein sjeldan solfylt fredag i Bergen for to veker sidan. Me reiste tidleg om morgonen og skulle eigentleg berre mellomlanda i Shiphol eit par timar, før me skulle vidare til Panama, så siste stopp Leon, Nicaragua. Men slik skulle det altså ikkje gå! Etter å ha venta i seks timar på flyplassen fekk me vite at det var problem med flyet og at alle passasjerane måtte overnatte på eit hotell i nærheten. Etter å ha kjent på panikken for at me nå måtte ombooke heile reiseruta vidare, satte me oss ned og bestemte oss for å være positive! Her hadde me jo muligheten til å sjå Amsterdam, og det gjorde me:)
Mykje av det kan me takke Kristian og Jarle for. Kristian hadde me kome i snakk med på flyet, han skulle på jobboppdrag i Panama city, og Jarle møtte me i køen på flyplassen i Amsterdam (han skulle også ta same fly som oss til Panama). Fint å ha to staute karar ved sin side når ein skal tråle gatene i Amsterdam! Jarle skal og komme å besøke oss i Leon, noko me gledar oss veldig til:)

Her i Leon er livet topp!

Skulen: Ligg strategisk plassert på stranda slik at me kan sole oss og bade i kvar pause og etter at timane er ferdige.
Byen: Har alt ein treng. Sjarmerande og typisk latin-amerikansk. Hest og kjerre som framkomstmiddel er eit vanleg syn i gatene og ein heil familie på ein stk moped er no problemo.
Utelivet: Veldig ok. Konsert kvar onsdag og salsa kvar torsdag. Begge har meldt seg på salsakurs, me skal bli innmari gode på å vrikke på stumpen. Får håpe Norge taklar det!
Rommet vårt: Stort, lyst, fint, flott. Viktig: eget bad, egen vifte.
Været: I og med at det er regntid er det litt opp og ned, men me har hatt mest sol og sjølv om det regnar er det framleis varmt og godt.